Галоўная / Навiны / Навіны раёна
15.01.2020

Аднагодак Зэльвенскага краю. У дзень стварэння раёна свой 80-ы дзень нараджэнне адзначае Віктар Супрун з вёскі Залацеева

 15 студзеня споўніцца 80 гадоў не толькі Зэльвенскаму раёну, але і некаторым яго жыхарам. Адзначыць Дзень нараджэння наш зямляк Віктар Супрун з вёскі Залацеева.

– Мы, дзеці вайны, – менавіта з гэтых слоў пачаў свой аповед Віктар Мікалаевіч і Соф'я Васільеўна Супруны. - Таму з дзяцінства прывыклі ўсё рабіць сваімі рукамі. Памятаем, як у мірны час усе жыхары Залацеева (ад малога да вялікага) выйшлі аднаўляць сяло. Уласнымі сіламі збудавалі каменную дарогу з Дзярэчына на Зэльву. Хлапчукі, хлопцы, мужчыны трамбавалі і муравалі, а дзяўчынкі, дзяўчаты і жанчыны зносілі адусюль ім камяні. Моладзь і клуб пабудавала. Калгас вылучыў нам работніка, што ў будаўніцтве разумеў, разам з ім з гліняна-саламяных блокаў змайстравалі месца для танцаў. Старыя тады смяяліся, маўляў, стаяць не будзе ваш клуб. А ці варта да гэтага часу.  Віктар Супрун-перадавы аграрый, стаханавец, Ударнік працы, больш за 40 гадоў прысвяціў працы ў родным калгасе. Прыйшоў у мясцовую гаспадарку "Якуб Колас" будучы непаўналетнім. У школе правучыўся трохі – трэба было зарабляць працадні, каб дапамагаць сям'і (мінімум 120 працадзен выпрацаваць).

Сельская гаспадарка зблізіла хлопца, які працаваў у Камсамольскай брыгадзе, з будучай жонкай. Часта маладыя людзі перасякаліся то на ферме, то на полі.

- Калі была учотчыцай  на ферме, Віктар і яго калегі дапамагалі мне карміць жывёлу. Як памочнікам брыгадзіра стала, змагла ацаніць хлопца, калі сеялі, а потым абганялі кукурузу – - успамінае Соф'я Васільеўна. - Сярод іншых ён быў самы паслухмяны, з любой справай лепш за ўсіх спраўляўся і да людзей паважліва ставіўся. Ён справядлівы і сумленны чалавек. Спадабаўся мне вельмі, А я яму. Вось і вырашылі пажаніцца.

Пара згуляла вяселле ў 1962 годзе. Неўзабаве маладую сям'ю чакала папаўненне-нарадзілася дачка Людміла.

Праз некалькі гадоў Супруны з'ехалі працаваць у Казахстан. На цаліне пражылі два гады. Там з'явілася на свет іх другая дачка Святлана-светлавалосая каравокая дзяўчынка. У чужых краях Віктар Мікалаевіч у зімовы час быў жывёлаводам, а па вясне засейваў казахстанскія палі. Соф'я Мікалаеўна ж прыглядала за дзецьмі, так бы мовіць, у дэкрэтным адпачынку была.

- Пасябравалі з маім Віцем казахі. Але не падыходзіў яму і Людачцы мясцовы клімат, а я вельмі хацела на радзіму. Таму і вярнуліся мы на Зэльвеншчыну. Купілі жыллё ў Варонічах, - кажа жанчына. - Шмат сеў аб'ездзілі тады, але ўсе дамы былі занятыя, складана было нешта знайсці. Не параўнаць, вядома, з цяперашнім часам, калі вёскі практычна пустуюць. Але ў Варонічах не было школы, таму вырашылі зноў перабрацца ў Залацеева, і дом за сабой прывезлі на новы ўчастак, што нам выдалі. Там і доўгачаканы сын нарадзіўся – Віктар.

Галава сямейства тады быў жывёлаводам ужо ў рэарганізаваным калгасе "Бальшавік «на ферме»Залацеева". Працаваў там да таго часу, пакуль не адбыўся форс-мажор: зрабілі яму аперацыю па выдаленні апендыцыту.

- Цяжару мне падымаць лекары забаранілі, а на ферме без гэтага ніяк. Вось жонка і не пускала на працу – - распавядае мужчына. - У той момант ад калгаса набіралі людзей на вучобу ў школу трактарыста ў Казлоўшчыне. Соня настаяла, і я паехаў атрымліваць адукацыю. Тым больш, механізатарам плацілі 56 рублёў, а жывёлаводам – 40. У 1976 годзе атрымаў атэстат. А неўзабаве і свой першы трактар. Так мне падабалася калясіць на ім па Зэльвенскім палях, што нават паесці, бывала, забываў. Трактарыст ўмела спраўляўся з тэхнікай і ўсімі справамі, таму быў задзейнічаны ў кожным сельскагаспадарчым сезоне. Пасяўная-чапляў да трактара сеялку, косовица-касу, восеньская ўборачная-копалку. А на жніво перасаджваўся на камбайн "Ніва" і атрымліваў рэкордныя намалоты.

  Як пісала ў сваіх вершах, прысвечаных бацьку, старэйшая дачка-пісьменніца Людміла Воранава-Супрун: «А бацька, хлебароб заўзяты, усім, чым мог, дапамагаў, прыходзіў запаўнач ды хаты, бо хлеб і сеяў ён, і жаў...».

- Аднойчы за ўборку давялося ўсім калгасам сабраць 3600 тон збожжа, з іх 1200-майму экіпажу. Ганарыўся, першае месца ў спаборніцтве тады занялі, - адзначае былы аграрый. - А яшчэ на зялёнай жніве прэмію зарабіў добрую: цэлых 460 рублёў. Вялікія грошы гэта былі: інжынеры з вышэйшай адукацыяй па акладу атрымлівалі 120 рублёў. Узнагароджвалі перадавіка гаспадаркі на кожным свяце і справаздачным сходзе. Цэлая тэчка грамат і дыпломаў у сям'і Супрун захоўваецца ў доме па гэты дзень. І парадны пінжак Віктара Мікалаевіча ўсё яшчэ ўпрыгожваюць тры нагрудныя знака:» Ударнік камуністычнай працы«,» Ударнік адзінаццатай пяцігодкі «і»Пераможца сацыялістычнага спаборніцтва".

– З кожнага Дня работнікаў сельскай гаспадаркі вяртаўся наш стахановец з падарункам: то радыё нясе, то брытву, то самавар, – зазначае Соф'я Васільеўна. - За працавітасць і заслугі перад раёнам быў нават на Дошку гонару занесены.

У 1995 годзе прыйшла пара механізатару сыходзіць на льготную пенсію. Але Віктар Супрун не спяшаўся раставацца з аграрнымі буднямі і яшчэ шэсць гадоў працягваў працаваць.

– Ездзіў, пакуль зрок цалкам не страціў, - у завяршэнне дадае Соф'я Супрун. - Калі правае вока перастала  бачыць, нават нікому нічога не сказаў, каб не забаранілі працаваць. Прызнаўся толькі, калі і левы пачаў падводзіць. Перадаў свой трактар у іншыя рукі і пайшоў на заслужаны адпачынак. Але, ведаеце, кожны вечар выходзіў у двор (пакуль цалкам не аслеп), залазіў на скірду саломы і слухаў, як трактары «цвыркаюць». Вельмі перажываў, што там, у полі, без яго не так, як трэба, аруць або насенне высейваюць. Па-сапраўднаму, усёй душой мой Віктар любіў тое, чым займаўся.